Deze is voor alle werkgevers

Written by Emma

Over twee dagen ben ik weer de oude. Dat is wat ik dacht, toen ik net te horen had gekregen dat ik een beroerte had gehad. Niets was minder waar.

Ik heb het al eens geschreven in een eerdere blog. We hadden met We Are Blossom net een Effie (de Oscars onder de reclameprijzen) gewonnen voor een campagne van de Hartstichting: Mond, spraak, arm: beroertealarm. Vlak daarna hadden we een Nieuwjaarsborrel in Eindhoven. Ik kreeg zelf een beroerte onder de neus van mijn collega’s, en er was niemand die door had wat er aan de hand was. Zelfs de ambulancebroeder niet.

Ik heb een half jaar moeten revalideren. Werken was simpelweg onmogelijk. Ik had geen energie, kon moeilijk lopen en ik kreeg de rechterkant van mijn lichaam niet aangestuurd. Mijn dagen bestonden uit therapie, therapie, en nog eens therapie. Ook had ik gesprekken met iemand van de arbeidstak binnen de revalidatie, dat hoorde in mijn therapiepakket. Wat zij me vertelde, deed de grond onder mijn voeten vandaan zakken. “Reken er maar niet op dat je je baan behoudt.” zei ze. “De meeste mensen die zoiets overkomt, raken werkloos.” Als ik zeg dat ik hiervan schrok, is dat een understatement. Wat als ik mijn baan zou verliezen? Ik vroeg aan lotgenoten hoe het bij hen zat, en toen ik hoorde dat negen van de tien hun baan daadwerkelijk kwijt waren, raakte ik in paniek. Mijn contractverlenging kwam met een sneltreinvaart dichterbij. Wat als ‘ie niet werd verlengd? Mijn hele leven lang had ik zo hard gewerkt voor waar ik stond. Ik rondde een HBO studie Communicatie af, begon mijn eigen webshop, ging werken bij LINDA. magazine, schreef een boek, kocht een huis op mijn 23ste en ik had nu een fantastische baan als copywriter bij We are Blossom. Ik zag het zo aan me voorbij flitsen. Waarom zouden ze mijn contract ook verlengen? Misschien deed ik er een jaar over om terug te komen. Misschien wel twee. Misschien kwam ik wel helemaal niet meer terug. Niemand kon me die zekerheid geven. Niet de neuroloog, niet de revalidatiearts en ikzelf al helemaal niet.

Nadat ik een aantal weken thuis zat en mijn dagen vulde met opnieuw leren lopen, schrijven en make-uppen, werd ik gebeld door een collega van onze HR-afdeling. Ik moest met een bedrijfsarts gaan praten om het over mijn reïntegratietraject te hebben. Voorzichtig en met trillende stem vertelde ik haar dat ik op de revalidatie een gesprek had gehad met een arbeidsdeskundige. Ik vertelde eerlijk dat ik me zorgen maakte over mijn contract en mijn toekomst binnen Blossom. “Emma, ben je gek? We verlengen jouw contract gewoon met een jaar, hoor! We laten je echt niet zomaar gaan!” Ik huilde. Ze wisten op mijn werk niet hoe ik zou herstellen, óf ik überhaupt zou herstellen, en toch lieten ze me niet vallen. Ik was ontzettend opgelucht en dankbaar. Ook de therapeuten op de revalidatie konden hun oren niet geloven. Dit gebeurde niet vaak.

Begin mei, ik was nog steeds niet aan het werk, kreeg ik een berichtje van mijn baas. Hij vertelde me dat hij meedeed aan een wedstrijd voor sprekers, en dat hij daarmee ‘De Beste Spreker van Brabant’ kon worden. Hij stond al in de finale en berichtte me om te vragen of hij mijn verhaal mocht vertellen, op het podium. Vanaf het moment dat ik gehad had wat ik gehad had, wilde ik dat mijn verhaal gehoord werd. De ambulancebroeder had verkeerd gehandeld, en dat mocht niet nog eens gebeuren. Ik miste zelf een verhaal van een jong persoon, en dus besloot ik dat ik mijn verhaal wilde delen om toekomstige NAH-ers en hun omgeving te helpen. Natúúrlijk mocht hij het en public vertellen. Ik wist niet hoe het er precies uit ging zien, maar als je mijn baas ooit hebt zien presenteren, wist je dat het mooi zou worden. Op de avond van zijn ‘speech’ stak ik een kaarsje aan. Tientallen collega’s waren met hem meegegaan om zijn verhaal te horen. Via WhatsApp hielden ze me op de hoogte: “Ralf heeft net gepresenteerd. Kippenvel. Zo mooi.” “De zaal werd echt doodstil bij het verhaal over jou.” Na een aantal uur kreeg ik het verlossende berichtje. Ralf had gewonnen, en zijn vader had alles opgenomen zodat ik het terug kon kijken. De volgende dag belde ik hem om hem te feliciteren. Hij vertelde dat hij een prijs gewonnen had. Een training van the one and only Remco Claassen, een van de meestgevraagde sprekers als het gaat om communicatie, leiderschap en persoonlijke ontwikkeling. Hij heeft meerdere boeken geschreven en is zo’n beetje dé sprekersgoeroe van Nederland (ok, ik sla door in m’n enthousiasme). Die prijs wilde hij aan mij geven. Ik wilde zelf mijn verhaal vertellen, en daar hoopte hij me bij te kunnen helpen. Hij wist dat ik bezig was met een boek, en dus kwam dit van pas. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Dit betekende zoveel voor mij. Ik merk, nu ik het opschrijf, dat ik er nog steeds geen woorden voor heb.

Na ongeveer zes maanden begon ik weer rustig met werken. Nou ja, werken. Ik was twee uur per dag aanwezig. Fysiek. Ik werk in een ontzettend creatief bedrijf waar de mensen vrij uitbundig zijn, ze met Nerv-guns rondrennen, ze met een botsauto door het gebouw racen en waar de muziek altijd door de ruimte galmt. Geen ideale plek voor iemand met hersenletsel, zou je zeggen. Maar op de dag dat ik weer begon, gebeurde er iets. Vanaf het moment dat ik binnenkwam, werd de muziek uitgezet. Mensen begonnen op zachte toon met elkaar te praten, bijna fluisteren en ik kreeg een rustig plekje in een hoek toebedeeld. Collega’s hielden mijn agenda in de gaten om te zien of het niet te veel voor me werd en klopten om de haverklap bij me aan om te vragen hoe het met me ging. Ik wist niet wat me overkwam. Door hen kon ik het volhouden. Door hen kon ik weer een beetje werken.

Toen ik ongeveer drie uur per dag ‘werkte’, had ik een gesprek over salarisverhoging met mijn leidinggevende. Standaard procedure, dat heeft iedereen eens in het jaar. Ik ging er vanuit dat we het vooral over mijn herstel zouden hebben en over hoe ik zo snel mogelijk weer volledig aan de gang kon. Ik had het mis. Mijn leidinggevende vond dat ik me voor mijn ziekteperiode zo bewezen had, daar hoorde een salarisverhoging bij. Dat ik nu al maanden thuis had gezeten en dat ik totaal geen zekerheid kon bieden over de toekomst, veranderde daar niets aan. Ik huilde. Alweer. Niet omdat ik een salarisverhoging had gekregen, maar omdat ik gezien werd als Emma. Niet als zieke, beperkte Emma, met hersenletsel. Ik werd hetzelfde behandeld als de rest van mijn collega’s. Ik kan niet uitleggen hoe dat voelt, als je het idee hebt dat je voortaan in het rijtje met gehandicapte mensen hoort.

De reden dat ik dit deel is omdat ik ervan overtuigd ben dat werkgevers kunnen bijdragen aan het herstel van iemand die langdurig ziek wordt. Of het nu gaat om een burn-out, een ziekte of omdat iemand een lastige privésituatie heeft: wanneer een werkgever iemand de ruimte, het vertrouwen en steun biedt, geloof ik dat iemand meer kan bereiken. Door de steun van Greenhouse ontwikkelde ik een enorme vechtlust. Ik wilde niet alleen beter worden voor mezelf, ik wilde het ook voor hen. Door de positive vibes die ik steeds kreeg vanuit mijn werk, ontwikkelde ik ook positive vibes in de revalidatiekliniek. En het is bewezen dat een positieve mindset invloed heeft op je functioneren. Psychologen zeggen dat negatieve gedachten leiden tot angst, terwijl positieve gedachten je stimuleren om te doen wat je echt wilt. Daardoor kom je op de plaats waar je wilt zijn. Met de positieve mindset die ik had gedurende mijn ziekte, en de positieve mindset die Greenhouse op mij reflecteerde, ben ik inmiddels weer 32 uur per week aan het werk. Écht aan het werk. Ik race soms zelfs zélf in de botsauto rond en ik heb m’n eigen Nerv-gun gekregen. Eerlijk is eerlijk, dat had ik nooit durven hopen. Ik weet zeker dat ik dat zonder de steun en hulp van mijn collega’s nooit had bereikt.

Volg @mijnbloedstollendeleven op Instagram om op de hoogte te blijven!

20 thoughts on “Deze is voor alle werkgevers

  1. Marc says:

    Wow! Diepe buiging. Ik ken je niet persoonlijk. Je verhaal wel. Als wij copywriters iets in ons brein krijgen, zijn we dubbel de klos. Ik heb 3 jaar geleden een – goedaardige – tumor gehad die letterlijk alle emoties uit mijn brein duwde. Dan ben je klaar als mens en als copywriter. Inmiddels ben ik lang en breed terug, maar alleen was me dat nooit gelukt. Ik heb erover geschreven, gehuild en gepraat. En raar genoeg heeft het me heel veel gebracht, zoals het jou ook heel veel heeft gebracht.

    Groet!
    Marc

    • Emma says:

      Hi Marc,
      Wauw, bedankt voor het delen. Daar sla je de spijker op z’n kop. Mooi om te horen dat het jou ook zoveel gebracht heeft en heel fijn om te zien dat je weer helemaal back in the game bent! 🙂 Heb je iets van je teksten openbaar staan? Wie weet heb ik er ook nog wat aan!

      Groet!

  2. Bas says:

    Dank je voor het delen van dit verhaal. Wat een geweldige baas. Ik zou ook een traantje laten.

    Bas

  3. Ellen says:

    Eerst even mijn tranen op laten drogen.

    Zelf heb ik de speech van Ralf mogen bijwonen. De zaal was inderdaad. muisstil. Eerste gedachte was, no way Ralf, mooi verhaal voor je speech. Toen gingen die gedachte snel over naar, jeetje het is echt waar gebeurd, naar verbijstering, ongeloof, zou ik het zelf wel in de gaten hebben gehad wanneer er naast me iemand zo jong een beroerte zou krijgen. Eigenlijk gingen er heel veel gedachte door me heen. (Ook de gedachte om even een zakdoekje te pakken voor de traantjes.)

    Wat een geweldige speech van Ralf (terechte winnaar btw), maar poeh zeg, deze kwam wel binnen. Nu lees ik je verhaal en je schudt me wakker. Zelf ben ik verantwoordelijke voor het verzuim management. Ik dacht al te weten hoe belangrijk het is om werknemers vanuit werkgever (HR) positief te blijven benaderen. Een belletje met als eerste en enige vraag: “Wanneer denk je er weer te zijn”, is voor een werknemer alles behalve fijn. Nu ik je verhaal gelezen heb ben ik nog meer geïnspireerd om werknemers nog positiever en begripvoller te benaderen. Probeer nog meer steun te bieden aan ze.

    Ik ben ontroerd door je verhaal Emma. Natuurlijk vind ik het verschrikkelijk wat je is overkomen, maar ik ben optecht heel blij om te horen dat je veel begrip en steun van je werkgever en collega’s hebt gehad. Fijn ook dat je weer aan het werk bent. Hoop dat je weer kunt genieten van je werk en natuurlijk niet te vergeten van de botsauto’s en je eigen nerv-gun ?.

    Ik wens je alle goeds toe,
    Veel liefs, Ellen

    • Emma says:

      Hi Ellen,

      Wat een ontzettend lief berichtje, dank je wel!

      Wat bijzonder dat je bij de speech van Ralf bent geweest en dat je me nu persoonlijk een berichtje stuurt. Ik vind het heel erg mooi dat ik je heb kunnen inspireren! Daar doe ik het voor :-).

  4. leanne says:

    Emma, wat een indrukwekkend verhaal! Jouw instelling en enorme doorzettingsvermogen verrassen mij niets omdat ik bij LINDA. al met je mocht samenwerken. Een talent ben je! Liefs, Leanne

    • Emma says:

      Wat lief dat je een berichtje achterlaat, Leanne! Dank je wel!

  5. Nina says:

    Hallo Emma, wij kennen elkaar niet maar ik deel bovenstaande ervaring met jou. Ook ik ben ziek geworden in mijn tijd bij GHG en ook ik heb mogen ervaren hoe je dan wordt gedragen door iedereen binnen dit mooie bedrijf. Zeldzaam goed en een voorbeeld voor andere werkgevers. Dank voor het delen van jouw ontroerend mooie verhaal!

  6. Leontine says:

    Mooi geschreven, voorstelbaar verhaal zo, ondanks dat ik er niet bij was én de speech van Ralf niet heb gehoord. Maar wat een tof bedrijf, wat een mooie aandacht, chapeau! Veel geluk én veel werkplezier!

  7. Je hebt me geraakt met je mooie verhaal Emma! Zoals je schrijft, het maakt niet uit hoe iemand is uitgevallen, de kracht van een werkgever ligt in het oordeelloos, positief steunen en stimuleren van werknemer. Met de positieve mindset draagt dit zo bij aan herstel! Fijn te lezen dat het goed met je gaat en veel dank voor het delen van je mooie verhaal!

  8. Ontroerendgeweldig, Emma. Het raakt raakt raakt.
    Extra omdat ik Ralf en GreenHouseGroup / Weareblossom ken vanuit mijn geluksmanwerk. Brengt het nóg dichterbij.

    Fijne mensen zijn het goud van deze wereld.

    leef mooi

    chiel van der linden

    multiplyhappiness.nl

  9. Jessica says:

    Wat een prachtig verhaal, tranen in mijn ogen. Ik had een werkgever waarbij ik na 15 jaar hart en ziel te hebben gegeven, in een burnout belandde, vijf door mijn strot geduwde reïntegraties moest ondergaan waarbij ik in de laatste een depressie en angststoornis ontwikkelde. Ik heb moeten stoppen met werken. Ben nu na twee jaar nog steeds niet aan het werk.

    • Pierre says:

      Bovenstaand verhaal van Jessica is eerder regel dan uitzondering. Daarom, naast respect voor het delen van het mooi geschreven verhaal en voor jou Emma voor jouw doorzettingskracht, grote complimenten voor jouw werkgever We Are Blossom en jouw collega’s voor hun manier van benadering van een zieke werkneemster.

  10. Carolien says:

    Immens mooi!!

  11. Patricia says:

    Wat een mooi ontroerend verhaal Enma! En wat mag jij blij zijn met zo’n werkgever. Geweldig hoe zij hier mee omgaan. Maar jij bent dan ook een top werkneemster voor het bedrijf anders doen ze niet zoveel moeite om jou te behouden. Dus chapeau voor allebei!

  12. Nathalie says:

    Wát een verhaal. Ik ben heel erg benieuwd naar je boek Emma.

  13. Sary Rejeb says:

    Prachtig verhaal. Herkenbaar ook om terug te komen naar “hoe het was voordat je iets ernstigs overkwam”. Gelukkig zijn er meer werkgevers die goed met je omgaan in zo’n proces. Ik heb het zelf ook mogen ervaren. Way to go, Emma!!

  14. Eva says:

    Lieve Emma, wat een prachtig kwetsbaar verhaal! Ik als HR manager (met een aantal langdurig zieken onder onze personeelsleden) neem dit heel erg ter harte! Ga door met delen, iedereen kan hier van leren. Grtjes eva

  15. Eva says:

    Lieve Emma, wat een prachtig kwetsbaar verhaal! Ik als HR manager (met een aantal langdurig zieken onder onze personeelsleden) neem dit heel erg ter harte! Ga door met delen, iedereen kan hier van leren. Grtjes eva

  16. Eric says:

    Hoi Emma, wat een verhaal zeg.. Mooi dat jouw werkgever het zo goed oppakt allemaal! Ik heb helaas een minder positieve ervaring (Ben heel erg blij dat het niet zó heftig is als een beroerte, maar NAH in alle gradaties is k*t, zeg maar).

    Ik hoop dat dit bericht heel veel werkgevers bereikt, en dat ze daar ook nog van leren hoe het moet, zeg maar.

    Heel veel sterkte, en heel veel succes met je verdere behandeling.

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *