Wie dit blog een klein beetje volgt, heeft meegekregen dat ik op 12 maart 2020 naar Amerika ga. Niet voor een vakantie (dat doet de prachtige stockfoto bovenaan dit blog misschien vermoeden), maar voor een gloednieuwe therapie voor mensen met hersenletsel, die nergens anders ter wereld wordt aangeboden. Afgelopen vrijdag startte mijn zus een crowdfunding om hier geld voor in te zamelen. Ik kan nog steeds niet geloven wat er toen gebeurde. Binnen een dag haalden we al ruim € 4.000 op en werd ik overladen met lieve berichtjes en mensen die me wilden helpen. Libelle wilde me interviewen, mijn vriendinnen brainstormden over een manier om geld op te halen, allerlei vriendengroepen en instanties wilden me steunen als ‘goed doel’ en GoFundMe mailde of ze naar de media mochten stappen met mijn verhaal, omdat ze ’t zo aangrijpend vonden. Ik heb de hele dag vol ongeloof in mijn pyjama op de bank gezeten, proberen te beseffen wat er gebeurde. En ik besef het nog steeds niet.
Oké, kleine stap in het verleden. Vrijwel direct na mijn infarct vertelde mijn neuroloog me dat ik een jaar had om te herstellen. Ik was nog jong, mijn brein was plastisch, en dus zag hij het rooskleurig in. Ik ook. Maar na een jaar was ik niet de oude Emma. En dat ben ik nog steeds niet. Ja, ik werk weer 32 uur per week, ik kan alles weer zelfstandig, mijn zicht is volledig teruggekomen en mijn leven door de weeks is best normaal. Maar er zijn ook dingen die niet hersteld zijn. Middagdutjes zijn een pré geworden, en als ik op vrijdag wat ga doen, plan ik de rest van het weekend vrij. Als ik met meer dan twee personen ben en ik me moet focussen op meerdere gesprekken, raak ik snel overprikkeld en voelt mijn hoofd alsof er een te strakke riem omheen zit. Op stap gaan is een hel, en dagjes shoppen zitten er eigenlijk niet meer in. Je zou dus kunnen zeggen dat mijn sociale leven het minst hersteld is na dit alles.
Maar toen las ik onlangs over een gloednieuwe baanbrekende therapie in Amerika. Een therapie die zó goed aanslaat, dat mensen met hersenletsel hun leven weer op kunnen pakken zonder klachten. ZONDER KLACHTEN. In eerste instantie klonk het te mooi om waar te zijn, maar ik besloot me te verdiepen. Ik belde me suf met mensen die geweest waren en hoorde hun geweldig positieve verhalen aan. Het liet me niet meer los. Ik plande een consult met de arts in Utah, en al snel bleek dat ze positief waren. Ze konden me behandelen. Ik was door het dolle heen. Ik bén door het dolle heen. De overlevingsdrang die ik gehad had in het eerste jaar na mijn infarct is terug. Wat als deze therapie me mijn onbezorgde leven een beetje terug kan geven? Wat als ik straks weer eens een dagje weg kan? Of wat als ik volgend jaar met Ivo op vakantie ga en we overdag niet meer terug hoeven naar ons verblijf om even te rusten? Wat als ik geen noise-cancellation koptelefoon meer nodig heb, maar ‘m alleen kan gebruiken als ik zin heb om muziek te luisteren? Wat als ik volgend jaar weer eens naar een vrijdagmiddagborrel op mijn werk kan? En wat als ik straks weer teenslippers kan dragen omdat mijn voet het weer goed doet? Als ik deze therapie niet met beide handen aangrijp, zullen deze vragen altijd dromen blijven.
Inmiddels hebben we al meer dan de helft van het geld opgehaald en word ik nog elke dag overspoeld met berichtjes en donaties. Het voelt gek om zo in de belangstelling te staan over iets waar ik eigenlijk helemaal niet blij mee ben. Tegelijkertijd ben ik ontzettend dankbaar voor alle hulp die ik krijg en ben ik blij om te horen dat lotgenoten zich in mijn verhaal herkennen, dankbaar zijn dat ik dit deel en steun ondervinden aan mijn blog. Daar doe ik het voor.