Vandaag precies twee jaar geleden kreeg ik een beroerte. Ik zou nu een sad story met jullie kunnen delen op deze toch wel een beetje gekke dag, maar ik kan ook even wat leuks laten zien. 

Tot twee jaar geleden had ik het perfecte handschrift. ‘Ja ja, Emma, dat zal allemaal wel’, hoor ik je denken, maar kijk even naar deze ‘slordige’ aantekeningen die ik maakte op mijn werk:

Mensen zeiden wel eens dat ik ’t moest opsturen naar Word, als een soort vernieuwd ‘handwriting-font’. Ik vond dat altijd overdreven. Totdat mijn handschrift dankzij de ‘error 404′ in mijn hersenen werd aangetast. Op ’t verjaardagskaartje hieronder voor mijn tante is het verschil goed te zien. Links zie je hoe mijn handschrift eruit zag voor mijn infarct, rechts schreef ik er vanuit mijn ziekenhuisbed bij (dat hoefde ik denk ik niet uit te leggen).

Toch een beetje alsof een rechtshandige een zinnetje met links geschreven heeft. Of dat een kind uit groep 3 zijn eerste volzin op papier heeft gekalkt. Ik vond het vreselijk, want schrijven was écht mijn ding. Het idee dat niemand ooit meer zou zeggen dat mijn handschrift Word-waardig was, kon ik niet accepteren. Dus ik begon te oefenen. Elke dag, 365 dagen lang (ok, ik vergat soms een dagje), schreef ik dezelfde zin. Gewoon, om te kijken of er verbetering in zat. En dat zat er. Kijk maar:

Inmiddels is het echt verbeterd, maar echt hetzelfde is het nooit meer geworden. En dat vind ik stom. Nu denk je misschien: waarom maak je dan niet alsnog een lettertype van je oude handschrift? Nou, dat heb ik dus gedaan. Kan ik na twee jaar toch zeggen dat ik eindelijk mijn handschrift weer terug heb. Ha.