18 januari. Een gekke dag, elk jaar weer. Op de een of andere manier ben ik zelfs een beetje zenuwachtig. Alsof ik vandaag éxtra veel kans heb om nog een beroerte te krijgen. Iets wat natuurlijk nergens op slaat.
Ook ben ik altijd wat somber. En sentimenteel. Precies drie jaar geleden kon ik van het ene op het andere moment eigenlijk niets zelf meer. Niet zien, niet eten, niet lopen. Dat wil zeggen: mijn lichaam kon het heus nog wel en ik was sterk genoeg. Maar hoe ik mijn benen moest bewegen? Ik had geen idee. Het lukte niet meer. Het heeft een week geduurd voordat ik voor het eerst weer een klein beetje door een ziekenhuisgang kon schuifelen met Ivo aan mijn arm, een maand voordat ik voor het eerst weer buiten durfde te lopen zonder dat ik zou struikelen over losliggende tegels, en ik wacht nog steeds op de dag dat ik helemaal niets geks meer voel in mijn rechterbeen. Het gebeurt steeds vaker dat ik aan het wandelen ben en me besef dat ik me al een half uur of zelfs een uur niet op mijn been of voet aan het concentreren ben en het lopen dus weer een beetje automatisch gaat. Dat is best bijzonder, als je ziet waar ik vandaan kom.
(Tekst gaat verder onder de GIFjes)
De eerste zelfstandige stappen in het ziekenhuis 
De eerste keer buiten wandelen
Vandaag is het dus mijn NAH-nniversary. Al drie jaar Niet Aangeboren Hersenletsel, zoals ze dat noemen. En ik dacht: bij een ‘feestje’ horen cadeaus. Daarom geef ik mezelf vandaag dit kettinkje. Twee benen. Om stil te staan (haha) bij waar ik vandaan kom en hoe fantastisch het is waar ik nu – na drie jaar – sta (en weer loop!). Soms vergeet ik wel eens van hoe ver ik terug moest komen, omdat iets wat je niet meer kon zo snel weer normaal wordt als het wel weer lukt. En dat wil ik niet. Ik wil dat ik elke dag opnieuw kan beseffen wat ik de afgelopen drie jaar voor elkaar heb gebokst. Dat gaat in de praktijk anders, dat weet ik, maar ik vind het een mooi streven. Een soort reminder voor mezelf. Een symbool om me te herinneren aan het feit dat – ook al lijkt iets onmogelijk en dacht iedereen (inclusief ikzelf) dat ik dingen niet (meer) zou kunnen – ik het wel kan. Dat iedereen alles kan. Als je maar oefent.
I’m not giving up. I’m not giving up, giving up, no not me. Even when nobody else believes. I’m not going down that easily. So don’t give up on me.
– Andy Grammer
Topper! ❤️