Het is inmiddels alweer vijf maanden geleden dat Ivo en ik aan een meertje in Utah zaten en we vierden dat ik kon zeggen dat ik een beetje herboren was. In al die tijd heb ik hier niets van me laten horen. Dat heeft een reden.

Sinds ik terug op Nederlandse bodem kwam, werd ik overladen met berichtjes van vrienden, familie, kennissen en lotgenoten die vroegen hoe het nu met me ging en of ik al meer verschil merkte. Helaas kwam ik thuis in een nogal gekke periode en was ik, net als de rest van Nederland, aan ons huis gekluisterd. Ik voelde verschil, zeker, maar kwam dat door de therapie of door deze crazy periode waarin alles zoveel rustiger is? Ik vond het heel lastig om de verschillen die ik merkte direct te koppelen aan Utah en was heel bang om te vroeg te juichen, want misschien voelde ik me wel beter omdat ik vanuit huis werkte en minder prikkels ervoer (hoewel een Teams-meeting met zes personen ook bést pittig is). Ik was daarom een klein beetje huiverig om een blog te schrijven over mijn verbeteringen. Voor mezelf, omdat ik bang was om een terugval te krijgen als alles weer normaal werd, maar ook voor anderen, omdat ik geen verkeerde verwachtingen wilde creëren.

Maar hé, de wereld is inmiddels weer een klein beetje open! We kunnen weer naar restaurants, mogen bij anderen op bezoek en zelfs op vakantie. Hét moment voor een opvolgblog, want ik kan vertellen dat ik weer een klein stapje dichterbij de Emma ben gekomen die ik was.

In de maanden voordat ik naar Utah ging hield ik een dagboekje bij, zodat ik mijn dagen van toen kon vergelijken met die van nu. Ik citeer dinsdag 14 januari: “We zijn vandaag naar de nieuwe afdeling op het werk verhuisd. Om 12.00 uur zijn we uit lunchen gegaan met het team. Rond 13.00 uur kreeg ik ontzettende hoofdpijn. Ik heb twee paracetamols gepakt. Ik kon soms niet meer op namen van collega’s komen, of niet op woorden voor de briefing die ik aan het schrijven was. Ik heb al de hele dag een strakke riem om mijn hoofd. Ik sla thuis vaak op tilt.” (Met dat laatste bedoelde ik dat ik heel erg stotterde). Als ik deze woorden nu lees, maken ze me verdrietig, maar tegelijkertijd blij. Verdrietig omdat dit toen normale dagen waren, blij omdat normaal nu anders is geworden. In dit blog neem ik jullie mee in de verschillen waarvan ik nu wel kan zeggen dat ze er écht zijn.

Om een voorbeeld te noemen: nog niet zo lang geleden gingen de restaurants weer open en stonden Ivo en ik vooraan om uit eten te gaan. Niet om dezelfde reden als veel andere mensen, natuurlijk hadden we er ook zin in, maar we wilden vooral weten of het anders was. We waren benieuwd of ik me nu ook kon focussen op de personen met wie ik was, in plaats van alleen op mijn eten ;-). Drie uur lang hebben we getafeld, gepraat en zelfs wijntjes gedronken. Toen we thuiskwamen, voelde ik in mijn broekzak. Mijn oordoppen. Waar ze voorheen onmisbaar voor me waren, was ik ze nu compleet vergeten.

Ook de nacht was anders. Twee jaar lang had ik na elke grote activiteit (daar valt uit eten gaan zeker onder) zoveel prikkels opgespaard dat als ik eenmaal in bed lag deze eruit kwamen in de vorm van paniekaanvallen, met als gevolg dat ik uren wakker lag. Het eten en de diepe emotionele gesprekken die we gevoerd hadden, hadden me veel energie gekost, dus dit beloofde een helse nacht te worden waar ik mijn gemarineerde zalm en de gebakken bavette van Ivo nog minstens drie keer zou beleven (in a bad way). Maar niets was minder waar. Ik droomde die nacht een stuk heftiger dan normaal, ik denk om alle prikkels alsnog te verwerken, maar ik kan je met zekerheid vertellen dat deze manier een stuk fijner was.

En zo zijn er nog een heleboel dingen veranderd. Er zijn meerdere keren vrienden of familie over de vloer gekomen die drie uur langer konden blijven zitten dan voorheen, ik kan weer op teenslippers lopen en laatst heb ik bij hoge uitzondering een werkweek van 40 (!) uur gemaakt (ter illustratie: het zijn er normaal gesproken 30). Ook een beetje om mezelf te testen, natuurlijk. Ik kan niet zeggen dat mijn sociale leven nog heel leuk was en ik hing van dutjes aan elkaar, maar het feit dat ik het volhield, maakte me ontzettend trots.

Het lijkt wel alsof ik een beetje meer rek gekregen heb. Als er iets moet gebeuren, kan ik mijn energie een klein beetje verlengen. Dat voel ik de dag erna, maar zeker niet in de mate als waarin ik het voorheen voelde. De prijs die ik betaal voor over de grens gaan is kleiner. Of de grens is verder weg komen liggen. Dat moet ik nog ondervinden.

Ik ben enorm dankbaar voor de enorme stappen die ik heb mogen zetten de afgelopen maanden. Hoe vreselijk het ook was dat de wereld even stilstond, daardoor had ik alle tijd om me te focussen op mijn trainingen, maar ook op mijn mentale herstel. Tegelijkertijd besef ik me maar al te goed dat het (of ik) niet meer zal worden zoals het was. Ik denk dat ik kan zeggen dat ik voor het eerst op een punt ben beland waar ik daar oké mee ben. Ja, ik doe elke dag nog discotukkies, kan niet zomaar onbezorgd een dagje weg, moet regelmatig wat afzeggen omdat ik slecht geslapen heb of toch weer een grens heb opgezocht en kan ongelooflijk verdrietig zijn over het feit dat leeftijdsgenoten dingen kunnen doen die ik niet meer kan, maar tegelijkertijd zie ik ook waar ik vandaan kom en ben ik ontzettend trots op het punt waar ik nu sta. Voor het eerst in tijden heb ik niet meer het gevoel dat ik moet vechten om nog beter te worden, maar kan ik genieten van alles wat ik (weer) kan.