Toen ik op mijn 23^ste een beroerte kreeg (ik pleit nog steeds voor een ander woord. “Hersenerror 404” of zo), belandde ik in een molen van verdriet, onwetendheid en onbegrip. Mijn wereld stond op zijn kop en ik probeerde alles weer op een rijtje te krijgen, maar tegelijkertijd werd er aan alle kanten aan me getrokken. Ik legde mezelf op dat ik zo snel mogelijk weer aan het werk moest, dat ik mijn sociale leven moest oppakken en vooral: dat ik zo snel mogelijk de oude Emma moest zijn. Maar eigenlijk had ik buiten dat alles genoeg aan mezelf. Ik had iets te verwerken. Ik héb iets te verwerken. En dat kost tijd. Bij de één langer dan bij de ander.

Nadat ik in het ziekenhuis belandde, had ik totaal niet door wat er eigenlijk aan de hand was. Eerst dacht ik dat een herseninfarct helemaal niet zo heftig was en ik binnen twee dagen weer up and running zou zijn. Toen dat niet zo bleek te zijn, kwam de eerste klap. Toen ik besefte dat ik niet meer kon doen wat ik voorheen deed omdat ik uitval had aan de rechterkant van mijn lichaam, of er door het hersenletsel de energie niet meer voor had, kwam de tweede klap. De neuroloog had me een jaar gegeven om te herstellen, en toen ik na dat jaar niet de oude Emma was, volgde een derde.

Als je langdurig ziek wordt, heb je genoeg te verwerken en tegelijkertijd wordt er veel van je gevraagd. Na een tijd wordt er sociaal aan je getrokken. Mensen zien aan de buitenkant niets meer aan je en willen weer gezellig wat ondernemen. Dat wil jij ook, maar je moet keuzes maken. Niet alles is meer vanzelfsprekend. Een festival of feestje zorgt voor overprikkeling, en uit eten gaan gaat niet als je al een dag hebt gewerkt. Je moet gaan revalideren in een kliniek tussen bejaarden en gehandicapten, waar je voor je gevoel helemaal niet tussen hoort. Je moet weer aan het werk en krijgt te maken met zaken waar je totaal geen kaas van gegeten hebt. Een bedrijfsarts? Een 42^ste ziekmelding? Een WIA-uitkering, een WAJONG? Ik had er nog nooit mee te maken gehad.

Ik heb zelf ondervonden wat het betekent als je naast je eeuwige verwerking nog van alles van je verwacht wordt en je allerlei keuzes moet maken waar je helemaal niet mee bezig wilt zijn. In deze blogs ga ik jullie meenemen door het pad wat ik bewandelde toen ik ziek werd. Speciaal voor mensen die ook langdurig ziek zijn. Of hun naasten. Gewoon, zodat je weet wat je kunt verwachten en dat je niet voor raadsels komt te staan. Of als je een verhaal wilt lezen van iemand die hetzelfde heeft meegemaakt als jij.

Ik ga al mijn ervaringen bundelen in een boek. Dat komt eraan, maar zover is het nog niet. Tot die tijd ga ik dus bloggen. Én ik ga alvast wat kleine stukjes publiceren uit mijn boek. Toen ik een infarct kreeg was er voor mij namelijk één ding duidelijk: hier moest ik iets mee doen. Ik kon niet stil blijven zitten en accepteren dat ik gehad heb wat ik gehad heb. Een infarct krijgen is fucked-up, dus als ik iets kan doen om het ook maar voor één iemand een klein beetje minder fucked-up te maken, dan wil ik het doen.