Vrijdag 15 november 2019. Het was het precies tien maanden en een paar dagen geleden dat ik voor de laatste keer écht op stap was geweest. Oké, ik ben deze zomer één keer gaan kijken op Daisy Festival en Schijndel aan Zee (heuuu), maar dat was veelal overdag en ik hield het zo’n twee uur vol. Écht op stap, zo’n avond dat je pas om 00.00 uur gaat, dat had ik al sinds Nieuwjaar niet meer gedaan.

Naar feestjes gaan is sinds de ‘error 404’ in mijn hersenen eigenlijk niet meer te doen. Ik moet er zoveel voor opofferen en het kost me zoveel energie, dat het niet meer leuk is. Op de avond dat ik op stap ga, ben ik alleen maar bezig met hoe ik me de rest van de week ga voelen, en dan heb ik het nog niet eens over het complete traject wat eraan vooraf moet gaan. Om te feesten tijdens Nieuwjaar heb ik ongeveer een week vrij moeten plannen van te voren, en to be honest: hoe ik me daarna voelde, dat is geen enkel feestje waard. Ik heb een dikke twee weken moeten bijkomen.

Lang geleden had ik met een vriendinnetje al afgesproken dat we deze vrijdag lekker een kerstfilm zouden gaan kijken, tot ik op woensdag een appje kreeg van mijn vriend. Of ik het leuk zou vinden om mee te gaan naar Terug Naar Toen, een feestje met hitjes uit de 90’s en 00’s. Zelf gaat hij ongeveer één keer per maand uit en hij weet hoe graag ik dat ook zou willen. Lekker dansen en meeblèren met foute muziek zoals elke midtwintiger doet. Ik miste het zo. Mijn vriend had via één van zijn beste vrienden (en tevens dj bij Terug Naar Toen) kunnen regelen dat we op de gastenlijst werden gezet, dus dit feestje was gratis, én het was dicht bij huis, dus ik kon gaan wanneer ik wilde. Ik twijfelde, omdat ik mezelf had voorgenomen het niet meer te proberen, omdat ik er geen lol meer aan beleefde en ik wist wat het me ging opleveren (niet heel veel goeds), maar ik had zo’n zin om weer eens een keer te dansen. Voor één keer weer te feesten zoals ik dat vroeger deed. Het was al bijna elf maanden geleden en ik wilde eigenlijk wel weer eens voelen hoe het was. Ik appte mijn vriendin of ze mee zou willen en besloot dat als ik in de nacht van donderdag op vrijdag goed zou slapen, ik het weer eens zou gaan proberen.

Je raadt het al: ik had goed geslapen. Om nog wat extra energie te besparen, werkte ik die dag thuis. Dan kon ik mijn middagdutje extra vroeg en extra lang plannen, om nog een extra energiebuffer mee te nemen naar de avond. Ik deed van 16.00 uur tot 19.00 uur een discotukkie (klinkt leuker dan een powernap), ging vervolgens avondeten en wachtte daarna mijn vriendinnetje en de vrienden van mijn vriend op. Van 20.30 uur tot 22.30 uur dronken we wat, proostten we en kletsten we wat af. Ik besloot nog even een uurtje te gaan liggen voordat we gingen, zodat ik het die avond vol kon houden. Ik zal jullie het schuldgevoel wat ik daarbij voelde naar mijn vriendinnetje, die ik achterliet bij mijn vriend en zijn vrienden, besparen. Toen ik eenmaal boven was en probeerde uit te rusten, voelde ik hoe moe ik al was. Dit was geen goed idee. Als ik nu mee zou gaan, zou ik mijn lichaam hier geen plezier mee doen. Maar ik had me er zó enorm op verheugd. Ik besloot nog geen keuze te maken, maar eerst even te slapen.

Om 23.30 uur besloot ik om toch mee te gaan. Een half uur zou al een mijlpaal zijn. Daarbij had ik het hele weekend vrij gepland voor deze avond, dus het zou zonde zijn als ik niet mee zou gaan. Ja, ik zou uitgeput raken, maar ik had vervolgens 48 uur om bij te komen. En wat was ik blij met die keuze. Met mijn oordoppen in ging het eigenlijk best goed. Ik heb gedanst alsof mijn leven ervan af hing, gelachen, gekletst en gedronken. Rond 1.45 uur zagen mijn vriend en vriendinnetje dat ik moe was, en dat het tijd was om naar huis te gaan. Eenmaal buiten barstte ik in tranen uit. Van blijdschap. Ik had het gedaan. Ik was weer eens op stap geweest. Twee uur lang! Oké, ik hield het niet meer vol tot 4.00 uur, net als mijn leeftijdgenoten, maar ik was voor heel even echt weer Emma geweest. Ik kon die avond even vergeten wat ik gehad had. Heel even. Want toen ik thuis kwam, ging het mis.

Ik ging rond 2.15 uur naar bed. En daar was ook alles mee gezegd. In mijn hoofd begon een soort pingpong wedstrijd. Ik was zwaar overprikkeld en beleefde de avond drie keer opnieuw. Dingen waarvan ik niet wist dat ik ze op had geslagen, kwamen weer voorbij. De tegeltjes die ik op de wc had gezien, de plastic bekertjes die ik op de grond had zien liggen, een random meisje in een velvet truitje, de petjes die werden uitgedeeld. Ik zag de lichten nog eens flitsen. De dj’s nog eens voorbij komen. Ik zag tranen, ik zag gelach en ik hoorde de bass nog nagalmen in mijn hoofd. Ik kan niet uitleggen hoe het voelt, maar het is alsof je hoofd uit elkaar moet knappen maar dat nét niet gebeurt. Ik kreeg de ene paniekaanval na de andere. Ik lag te hyperventileren en kwam er niet meer uit. Pas om 6.30 uur ging het licht uit en viel ik in slaap. Om 8.30 schrok ik weer wakker.

Ik hoef je niet uit te leggen waarom een avondje stappen met hersenletsel er voor mij eigenlijk niet meer in zit. Vrijdag werd ik weer met mijn neus op de feiten gedrukt en realiseerde ik me opnieuw waarom ik na Nieuwjaarsavond niet meer op stap was geweest. En waarom ik dat de komende weken ook niet meer zal gaan doen. Wie weet, over elf maanden, ga ik het weer eens proberen. Misschien gaat het dan een stuk beter. Of misschien ben ik opnieuw dezelfde ezel, die zich stoot aan diezelfde fucking steen.