De “Error 404”

Written by Emma

Is er een dag in jouw verleden die je toekomst heeft bepaald? Misschien is het de dag dat je je partner hebt ontmoet, of de dag dat je een kind hebt gekregen. Misschien is het wel de dag waarop je besloot om in een andere stad te gaan wonen.

Bij mij is er nog een andere dag die mijn leven 180 graden deed draaien. In deze blog neem ik jullie mee terug naar 18 januari 2018. De dag dat er een stukje van mijn kleine hersenen kwam droog te liggen door een bloedstolsel. Ik had die dag een Nieuwjaarsborrel van mijn werk in het Studenthotel in Eindhoven. Er waren hapjes, drank en er was een dj. Meerdere malen heb ik die avond gedacht aan hoe gelukkig ik was en hoe goed ik het voor elkaar had. Ik had een aantal jaar gewerkt bij LINDA., waar ik al als jong meisje van droomde. Na een tijd begon ik het Brabantse leven te missen, dus nam ik een kijkje bij Greenhouse Group. Al snel had ik door dat er een match was. Ik werkte inmiddels al een half jaar als copywriter bij We Are Blossom. Ik begon me steeds meer te verdiepen in het concepting-vak waar ik ontzettend enthousiast van werd, ik had geweldig leuke collega’s die als vrienden voor me waren, om de haverklap werden dit soort fijne feestjes georganiseerd en thuis had ik het nog beter voor elkaar. Ik  had ontzettend lieve ouders, een fantastische zus, heel veel vriendinnen, en een buitengewoon geweldige vriend. We hadden net een huis gekocht (!) en droomden samen over de inrichting, totdat we de sleutel eindelijk kregen. Je kon wel zeggen dat ik mijn leven voor mekaar had. En dat op mijn 23ste. 

Die avond dronk ik een biertje en danste wat met mijn collega’s. Eén van hen probeerde me (tevergeefs) het backpackersdansje uit te leggen. Ja, mensen. Anderhalf jaar geleden was dat nog hip and happening. We dansten, maakten selfies, een groepsfoto (die bovenaan deze blog) en luidden het nieuwe jaar goed in. Toen ik anderhalf biertje achter mijn kiezen had en écht lekker los begon te gaan, kwam er een duizelaanval opzetten. Eentje die ik de laatste tijd wel vaker had gehad. Normaal gesproken trok ‘ie na zo’n 20 seconden wel weg, maar dit keer voelde ik me slechter en slechter. Ik knipperde met mijn ogen en probeerde scherp te stellen, maar het lukte me niet. Het werd steeds drukker om me heen, warmer, en het geluid leek op me af te komen. Een collega liep voor me uit naar buiten om een luchtje te scheppen. Ik probeerde haar met al wat ik kon te volgen, maar voelde al snel dat het niet goed was. Ik miste het gevoel in mijn benen. Alsof ik er steeds doorheen zakte. Mijn gedachten gingen alleen naar de mensen om me heen. Het hele bedrijf kijkt me aan, dacht ik. Loop ik raar? Ziet iemand iets geks aan me? Ik leek wel stomdronken. Ik was ervan overtuigd dat iemand iets in mijn drankje had gedaan, en ging mezelf zelfs te rade welke collega dat dan geweest had kunnen zijn. Ik voelde me van het ene op het andere moment zó slecht, dat konden twee biertjes onmogelijk aanrichten.

Eenmaal buiten plofte ik neer op de rand van een bloembak. Ik voelde me zo ziek. Zo zwak. Ik begon over te geven. Mijn god, wat gênant. Dat was het enige wat ik kon denken. Met alle kracht die ik nog in me had, probeerde ik mijn collega’s ervan te overtuigen dat ik niet dronken was. Ik had nota bene twee biertjes op. Twee! Hoe drukker ik me maakte, hoe uitgeputter ik raakte. Mijn hoofd leek wel 1.000 kilo te wegen, net als mijn armen en benen. Met moeite bracht ik uit dat ik mijn rechterarm niet meer omhoog kreeg, en dat mijn mond begon te prikkelen. Een collega sloeg alarm en belde een ambulance. Binnen no-time zat er een ambulancebroeder voor mijn neus. Hij scheen wat in mijn ogen met een lampje, prikte mijn bloedsuiker en mat mijn bloeddruk. Ik zat er als verslagen bij. Hij vroeg me wat ik gedronken had. Toen ik antwoordde dat ik maar twee biertjes op had en dacht dat er drugs in mijn biertje waren gegooid, probeerde hij me gerust te stellen. Alle testen zagen er goed uit, en mijn klachten waren te wijten aan de drank. Nog één keer vertelde ik hem dat ik mijn benen niet meer voelde en dat mijn mond prikkelde, maar hij wuifde het weg. Ik moest ontnuchteren. Ik kon niet anders dan me erbij neerleggen. Collega’s tilden me op en droegen me naar de auto. Er was niet veel meer van me over dan een lappen pop. 

De volgende ochtend ging het niet veel beter met me. Toen mijn moeder me naar de huisarts bracht, belde zij een ambulance om me naar de SEH te brengen. Daar werd een CT-scan gemaakt. Toen er na de scan een leger aan doktoren mijn kleine kamertje binnen kwam stormen, besefte ik dat het menens was. Eén van hen raadde mijn moeder en vriend aan te gaan zitten. “We zien dat je een beroerte hebt gehad. Een herseninfarct.” Wat? Een infarct? Oké, dit is goed nieuws. Ik heb geen hersentumor! Ik keek mijn moeder en vriend aan en zag tranen in hun ogen. Wacht even. Een infarct? Dat is helemaal niet goed. Nog voor ik het besefte werd ik naar de volgende CT-scan gereden. Ik huilde. Niet alleen omdat ik de CT-scan doodeng vond, ook omdat ik een herseninfarct had gehad en totaal niet wist wat dat voor mij betekende. 

Het meest bizarre aan dit verhaal is dat we bij Blossom net een Effie (de Oscars onder de reclameprijzen) hadden gewonnen voor de campagne van de Hartstichting. Mond, spraak, arm: beroertealarm! Mijn collega’s waren verslagen toen ze hoorden dat ik onder hun neus een beroerte had gehad, en ze niets vermoedden. Ze voelden zich schuldig en vroegen me of ik het ze kwalijk nam. Natuurlijk deed ik dat niet. Zij waren degenen die juist hadden gehandeld en een echt beroertealarm hadden geslagen door een ambulance te bellen. Daarbij: er was een feestje aan de gang en er liepen al meer dronken mensen rond. We hadden niet heel goed gegeten, dus misschien kwam het daar wel door. Ook denk je bij een 23-jarig gezond meisje niet direct aan een herseninfarct. Nee, schuldig hoefden zij zich niet te voelen. Het was de ambulancebroeder die de situatie totaal verkeerd inschatte. De symptomen waren er allemaal, maar omdat de setting niet écht hielp, dacht hij alleen aan drank. Hij was de dokter, hij zou beter moeten weten. Hij had de signalen moeten herkennen, ook al was de context er niet naar. Ik lees nu wel eens een stukje op de website van de Hartstichting: Bij een beroerte is een snelle behandeling van levensbelang. Of: Bij een beroerte telt elke minuut. Mensen moeten zo snel mogelijk naar het ziekenhuis voor een behandeling. Want hoe sneller de behandeling start, hoe groter de kans op een goed herstel. Dat is pijnlijk. Mede door de ambulancebroeder vind ik het belangrijk dat mijn verhaal gehoord wordt. Een campagne als “Mond, Spraak, Arm, beroertealarm!” is schijnbaar niet genoeg. Mensen moeten de symptomen van een beroerte herkennen, ook als de getroffene zich in een situatie bevindt die anders doet vermoeden. Niet altijd is alles wat het lijkt.

14 thoughts on “De “Error 404”

  1. Hoyi says:

    Mooi geschreven Em, kippenvel. Als ik het lees, herleef ik de avond weer. Ontzettend dapper dat je het verhaal deelt met lotgenoten en mensen zoals ik (nog) bewuster maak van de mond, spraak, arm en beroertealarm, wat voor leeftijd je ook hebt. Ik was er nota bene namelijk bij.. Je bent een kanjer schat. X

      • Carlo en Yvonne says:

        Mooi geschreven Emma en Lisa! Wij hebben natuurlijk gedoneerd en ook je bericht doorgestuurd. We hopen dat je een mooi bedrag bij elkaar krijgt maar nog meer dat ze je in Utah goed kunnen helpen en je weer je sociale leven terug kunt krijgen. Carlo en Yvonne

      • Rossana Pinna says:

        Hallo Emma. Top dat je het verhaal op hebt geschreven . Ik herken heel veel terug. Ik heb 11 dec 2018 ook een herseninfarct gehad aan de re chterhelf was dus links verlamd. Ik was 36 en stond ook midden in mijn leven.

  2. Tineke says:

    Wauw Emma… kippenvel en tranen. Super knap van jou dat je jouw verhaal deelt. Je bent een kanjer ❤?

  3. Eefje Opbroek says:

    Heey Emma, wat een mooie site. Tof dat je deze stap onderneemt. Jij en je zus omschrijven ook heel duidelijk wat NAH in ’t dagelijks leven met jou en je omgeving doet. Ik ben heel benieuwd naar het boek. X Eefje

  4. Tessa says:

    Wat een heftig verhaal Emma, maar wat fijn dat je er goed bovenop bent gekomen! Erg mooi geschreven!

  5. Marjolein Mulders says:

    Ontzettend heftig om te lezen Emma en wat kun je een verhaal goed schrijven. Ik heb er kippenvel van! Ik hoop met heel mijn hart dat ze jou in Utah goed kunnen helpen. Ik blijf je blog volgen want wat bewonder ik het dat je hier zo goed over kunt praten en je verhaal wilt delen! ? XX liefs

  6. Rossana says:

    Hallo Emma

    Ik heb in 11 dec 2018 een herseninfarct gehad aan de rechterhersenhelft. Ik was links verlamd. Nu 11 maanden verder gelukkig fysiek weer 98 % hersteld alleen psychisch ben ik nog bezig met herstel. Ik herken veel dingen in jou verhaal. Ik ben ook pas 37 ik zag dat jij nog jonger bent staat ook midden in je leven. Veel sterkte verder liefs Rossana

  7. Anouk says:

    Ruim 4 maanden geleden ook een herseninfarct op mijn 37ste.. Na een TIA in november die niet serieus werd genomen door ambulance, werd het dus een “echte” in juni! Goed dat je dit doet, zelfs bij mijn infarct werd er getwijfeld en uiteindelijk hebben ze het stolsel operatief moeten verwijderen.
    Ik hoop dat dit meer bekendheid geeft!

    • Louise says:

      Hoi Emma,

      Wat je schrijft is voor mij heel herkenbaar. Ik was 21 jaar en aan het skieen in Frankrijk toen ik getroffen werd door een herseninfarct. Met name het revalideren daarna beschrijf je treffend. Voor mij als student geneeskunde lagen de eisen vele malen hoger dan voor mijn veel oudere mede-revalidanten.
      Nu, ruim 2 jaar later, ben ik weer aan het studeren en probeer ik er het beste van te maken. Maar de psychische vermoeidheid is er nog steeds en speelt me parten.
      Ik hoop dat je die behandeling in Utah krijgt. Ik heb daar ook over gelezen en het schijnt een effectief maar ook intensief traject te zijn. Wens je alle goeds toe!

      Groetjes,
      Louise

  8. Jeanette says:

    Hoi Emma,
    Ook ik kan er over meepraten. Ik was 32 en net 2 weekjes weer moeder geworden van mijn 3de kind.
    Dat is nu 16 jaar geleden.
    Op 17 September 2003 veranderde ook mijn leven.
    Ik was links verlamd. Heb ook alles weer moeten leren.
    We moeten er het beste van maken en genieten van het leven.
    Succes X. Jeanette

  9. Fleur says:

    Hee Emma, wat een indrukwekkend verhaal! Ik ken delen van jouw verhaal. Ik was 18 toen ik een hersenbloeding kreeg. Ook 22 januari 2018. Erg leuk hoe jij dit in een blog heb weten te benoemen!

  10. Naomi Leermakers-Gevers says:

    Hee Emma,

    Wat een heftig verhaal! Ik wens je het allerbeste toe voor alle tijden die voor je gaan komen. Als ik alles zo lees zie ik dat je een sterke vrouw bent!
    Heel erg veel succes met de behandelingen die gaan komen.

    Liefs van Naomi(van school een lange tijd geleden)

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *